Archiwa tagu: miłosierdzie

Kostki lodu przy ogniu

Opublikowany przez
Odpowiedz

  • Rdz 6 KKK 120-127Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. (Rdz 6,2)

  • Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że główny zarzut Boga wobec przedpotowych ludzi, był całkowicie niezrozumiały. Co złego w tym, że podziwiamy kobiety? Co złego, w tym, że je bierzemy za żony i rodzą nam wspaniałych synów – herosów na miarę Conana Barbarzyńcy? A może Bóg jest rasistą? Wszak synowie Boży łączyli się w pary z córkami człowieczymi. Może chodzi tu o relacje pomiędzy homo sapiens, a neandertalczykami? Ze współczesnych badań wiemy, że takie międzygatunkowe krzyżówki miały miejsce i do dziś żyją ich potomkowie. Bardzo częstym motywem odejścia od Boga jest podejrzenie, że pozbawia On człowieka fundamentalnych praw, jak choćby prawa do miłości. „Cóż złego w tym, że mieszkamy razem ze sobą? Ślub nie jest nam potrzebny do niczego, łączy nas miłość, a nie ceremoniał”.  To słuszne w naszych oczach oburzenie, przykrywa wyrzuty sumienia. Przysłania wszelką niegodziwość, złe usposobienie, bezwzględne kierowanie się własnym egoizmem, zaspokajanie własnych przyjemności bez liczenia się z innymi.”Bo czym są moje małe grzeszki wobec Bożej bezduszności i zaściankowości?” – wykrzykujemy i dalej czynimy swoje.

  • Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki podniebne, bo żałuję, że ich stworzyłem. (Rdz 6,7)

  • Czy mogą się ostać kostki lodu rzucone ku ogniu? Momentalnie się roztopią. Nie będzie to żadna złośliwość ze strony płomieni. Skutek ich gniewu czy rozczarowania. To konsekwencja wyłącznie głupoty lodowych brył, które same wydały się na zatracenie (a właściwie ktoś złośliwy je tam rzucił). Podobnie Bóg nie jest mściwy. Nie rozczarowywuje się czlowiekiem grzesznym. Bóg jest święty, doskonały. Jego potężna świętość przyciąga wszystko co jest dobre ku Sobie, by z nim się zjednoczyło. Zło, ciemność, lodowatość serc nie jest w stanie istnieć przy Nim. Kto nie chce mieć nic wspólnego ze źródłem życia, ten sam skazuje się na śmierć. Jak kostki lodu wobec ognia utopi się we własnej znikomości.

  • Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia przez nich jest pełna gwałtu; zatem zniszczę ich wraz z ziemią. (Rdz 6, 12-13)

  • Historia potopu zesłanego przez bogów wkurzonych na ludzi znana jest w wielu mitologiach. Z pewnością inspirowali się nimi autorzy biblijnej wersji potopu, którzy w tej historii chcieli przekazać prawdę o relacji Boga do zła w świecie. W jednym z takich mitów starobabilońskich, przyczyną gniewu bogów był zgiełk spowodowany przez ludzi, których było coraz więcej. Zazwyczaj nie trąbię przed sobą w momencie popełniania grzechu. Robię to ukradkiem, po cichu. Bez rozgłosu wręczamy łapówki, nie informujemy nikogo, gdy materiały z pracy zabieramy do domu jak swoje, nikt nie zgłasza kierowcy autobusa, że jedzie na gapę. Żona się nie dowie od nas, że ją zdradzamy. Najcięższe rany, które ciągną się jak powolna tortura zadajemy sobie w czasie cichych dni. Marzymy o tym, żeby na nasze grzechy świat reagował jak trzy małpki. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, nikt o tym nie doniesie… Niestety tak nie jest. Wobec zła, wniebogłosy rozlega się zgiełk skrzywdzonych wołających o pomstę. Zgiełk wielki, wobec którego Bóg nie może przejść obojętnie.

  • Chrześcijanie czczą Stary Testament jako prawdziwe słowo Boże. Kościół zawsze z mocą przeciwstawiał się idei odrzucenia Starego Testamentu pod pretekstem, że Nowy Testament doprowadził do jego przedawnienia (marcjonizm). KKK 123

  • W człowieku, w zwłaszcza o niskim poczuciu wartości, niepodzielnie rządzi strach przed osądem innych, odrzuceniem i karą. Dlatego, nawet jeśli czytają Pismo Święte, niechętnie sięgają po Stary Testament. Jahwe wydaje im się zbyt surowym Sędzią, a nie Ojcem. Bo kiedy Ojciec rozgniewany siecze, szczęśliwy kto się do Matki uciecze. Może dlatego wśród nas – pełnych kompleksów Polaków tak jest rozpowszechniony jest kult maryjny i ostatnio kult Jezusa Miłosiernego. Tymczasem na kartach Starego Testamentu odnajduję wraz z Kościołem tego samego miłosiernego Ojca, którego z takim zapałem głosił Jezus. I tego Boga błagam, by wśród potopu zła i niegodziwości, które zalewa świat i moje serce, potrafił dostrzec tę drobinę, tak nieznaczną jak rodzina Noego w światowej populacji. I żeby znalazła ona łaskę w Jego Oczach.

Skrucha, wynagrodzenie, miłosierdzie.

Opublikowany przez
Odpowiedz

Sytuacja grzechu w Kościele mocno dyskutowana ostatnimi dniami skłania mnie to poniższej refleksji. Kapłan dopuszczający się grzechu molestowania zaciąga winę wobec swych ofiar, które ewidentnie skrzywdził. Zaciąga też winę wobec Kościoła. Był on bowiem Jego reprezentantem. Wykorzystał i nadużył swój autorytet wypływający ze święceń, czym wyrządził szkodę autorytetowi całego Kościoła. Ksiądz pedofil ma zatem na sumieniu zarówno te dzieci, które skrzywdził fizycznie i psychicznie, oraz Kościół, któremu wyrządził szkody wizerunkowe i moralne. Jest bowiem zgorszeniem dla innych. To postawa jego i jemu podobnych przyczynia się do odejścia wielu ludzi ze wspólnoty wierzących. Jego grzech pośrednio przyczynia się do zerwania licznych relacji z Bogiem.

Często się mówi w tym kontekście, że biskupi dawali drugie szanse takim kapłanom. Po pierwsze usuwali ich z miejsca ich zbrodni, by dalej nie krzywdzili swych ofiar. Po drugie odesłanie ich na inne parafie miało przerwać sianie zgorszenia wśród wiernych, którzy znali jego występek. Biskup niejako jest ojcem dla podległych mu księży. Jak ojciec karze ich występki ale też okazuje miłosierdzie. Jest to postawa jak najbardziej ewangeliczna. Jeśli biskup reprezentuje lokalny Kościół skrzywdzony przez księdza pedofila, ma prawo i obowiązek nie tylko go ukarać ale i okazać mu miłosierdzie.  Zwłaszcza wtedy, gdy dostrzega w nim skruchę i chęć zadośćuczynienia. Nikt nie ma prawa zabraniać okazywania mu miłosierdzia. Nieuzasadnionym też jest nazywanie tego kryciem winnych, zamiataniem pod dywan.

Miłosierdzie okazuje ofiara swemu krzywdzicielowi. Żadną miarą jednakże nie może okazywać miłosierdzia osoba trzecia, postronna. A taką osobą trzecią jest biskup w relacji ksiądz pedofil – skrzywdzone dziecko. Biskupowi, dbającemu o dobro swojej diecezji, bardzo często ten pierwotny wymiar przestępstwa schodził na dalszy plan. Albo bywał zupełnie pomijany. I oto można mieć jak najbardziej żal i pretensje. Czy suspendowanie księdza, cofnięcie mu prawa do katechizowania i spowiadania, odesłanie do surowej klasztornej celi, by odpokutował i przemyślał wszystko wynagradzało krzywdy wyrządzone tej konkretnej dziewczynce? Biskup zatroszczył się o Kościół skrzywdzony grzechem pedofila. Zadbał o to, by relacje pomiędzy pedofilem a diecezją zostały uzdrowione. Kto zatroszczył się o te biedne dzieci? Takie działania, dosyć niemrawe, podejmowane są dopiero teraz.

Zamiast toczyć pianę w dyskusji, czy Kościół krył pedofili. Czy donosy są autentyczne, czy sfabrykowane, skoncentrujmy swoją uwagę na tym, jak zapobiec w przyszłości takim sytuacjom (poprzez dogłębną selekcję kandydatów do kapłaństwa) oraz jak wyrazić swoją skruchę wobec poszkodowanych dzieci. Stwórzmy też sprawnie działający system, który zaopiekuje się ofiarami. By tej troski, opieki, wynagrodzenia szkód nie musiały szukać poza Kościołem.

 

 

Posługa ubogim

Opublikowany przez
Odpowiedz

J 12,8

  • Maria ze swym rodzeństwem dobrze wyczuwała narastające napięcie wokół Jezusa. Atmosfera stawała się ciężka. Presja ze strony arcykapłanów zaciskała się wokół Jezusa jak pętla na szyi.  Równie silnie we troje wyczuwali stres, który z pewnością nękał ich Gościa. Bliskie serca rozumieją się bez słów. Pomimo tego, że doświadczyli największej radości, (żałoba po śmierci Łazarza trwała tak krótko i skończyła się w tak niezwykły sposób), nie koncentrowali się wyłącznie na swym szczęściu. Jak prawdziwi serdeczni przyjaciele okazywali Jezusowi olbrzymią empatię. Wyprawili wielką dziękczynną ucztę. Wspierali, jak potrafili. On wskazał im sens życia na ziemi. Wlał w serca nadzieję, a właściwie już pewność życia wiecznego. W zamian oddawali Jezusowi całych siebie i to, co mieli najcenniejszego. Na stopy Jezusa polał się drogocenny olejek nardowy. Wart równowartość rocznych zarobków, jak skrupulatnie wyliczył Judasz. A może tylko tyle zamierzał zostawić we wspólnej sakiewce?
  • Szczerze powiedziawszy i mnie przychodzi na myśl, że było to marnotrawstwo. Z pragmatycznego punktu widzenia olbrzymie pieniądze poszły w pył i błoto betańskiej posadzki. Zrozumiałbym symboliczne skropienie głowy. Złożenie obietnicy, że ten wonny balsam zostanie użyty w pośmiertnej posłudze, byłoby mocno niedyplomatyczne, ale wciąż rozsądniejsze niż wtarcie go włosami w nogi Jezusa. Wybrałbym lepszy sposób wyrażenia swojej czci i wdzięczności. Coś bardziej praktycznego, bardziej użytecznego i trwalszego. Przecież namaszczanie Zmarłego przed Jego męką krzyżową mija się całkowicie z celem? Jest nieracjonalne, nieekonomiczne, niechronologiczne! Może pomysł Judasza wcale nie był taki głupi – uporczywie sugeruje mój zdrowy rozsądek.
  • Podobnie zdroworozsądkowo myśli wielu ludzi. Zżymając się na bogactwo świątyń pragną, by Kościół  poświęcił się wyłącznie działalności charytatywnej. Dotarł do mnie wpis w internecie, gdzie wyliczano datki bogatych instytucji i celebrytów na walkę z epidemią. Cała ta wyliczanka zakończona była szyderczym komentarzem, że Kościół prosi o darowizny w związku z niemożnością zbierania tacy. Bardzo cieszy mnie ta troska o potrzebujących. Jestem dumny z każdego przejawu dobroci serca, który objawia się nie tylko w słowach i deklaracjach, ale w konkretnych czynach i … kwotach. Również ze strony duchowieństwa i kościelnych organizacji.
  • Jezus przypomina mi tymczasem, że oprócz dobroczynności, ważny jest dar z samego siebie. Biednych zawsze będziemy mieli wśród siebie. Sami jesteśmy niejednokrotnie ogołoceni, czy to materialnie, czy duchowo. On daje mi coś więcej niż datek. Więcej nawet niż cała tarcza antykryzysowa. Pochyla się do moich stóp w geście nieprzebranego miłosierdzia. Obmywa mnie swoją Najświętszą Krwią. Wonniejszą i cenniejszą niż najlepsze olejki nardowe.
  • Dopiero gdy moje dłonie będą pełne autentycznego miłosierdzia, moje dary składane potrzebującym nabiorą właściwej wartości. I przestanę kalkulować, porównywać się z innymi, czy jak Judasz, potrącać należny sobie procent.

Ewangelia (J 12, 1-11)

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta usługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, ten, który Go miał wydać: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, że dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem i mając trzos, wykradał to, co składano.

Na to rzekł Jezus: «Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie».

Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili zabić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.